“Sa salitang “SANA” nalang ako umaasa”

Hindi naman sa tanga ako pero gusto ko lang talaga maniwala. Maniwala minsan sa mga salitang alam ko namang hindi kapani-paniwala.

Minsan na ako sinaktan,  minsan na akong ginago. Sa mga matatamis na linya akoy pinabilib ng todo.

Bakit hanggang ngayon akoy patuloy na umaasa? Bakit hanggang ngayon lagi paring sinasabi ang salitang sana?
Sana kami nalang, sana walang sila! Sana pwedi kong turuan ang puso para ako nalang ang ibigin niya.

Minsan akalay koy manhid na ako. Yung tipong hindi nasasaktan sa mga nakikita at naririnig ko.
Pero bakit ganun? Bakit ganun? Ang sakit magbiro ng panahon. 
Dahil sa bawat pangungumusta ko sayo. Ang lagi mong isinasagot saking ang saya saya nyo.

Bakit ba lagi syang kasali sa usapan? Bakit hindi ba pweding sa ating dalawa nalang ang laman ng ating kwentuhan?

Sana kahit minsan maramdaman ko ring kailangan mo rin ako. Sana kahit isang araw man lang ay ipakita mo ring masaya ka sa piling ko.

Sana kung hindi man talaga tayo ay dumating yung taong magpapatunay saking ang salitang “SANA” ay totoo. 

Dahil sa ngayon wala na akong ibang pinaniniwalaan kundi ang “SANA” na minsan ko naring kinalimutan dahil sa mga taong paasa.